W tym projekcie stawiamy sobie za cel poznanie stężeń metali w różnych tkankach średniej wielkości drapieżników bytujących w ekosystemach lądowych. Badane gatunki to borsuki, szopy, jenoty i kuny pochodzące z lasów Dolnego Śląska, a badane tkanki to m. in. tkanka mózgowa, tłuszczowa, nerki, wątroba, sierść, mięśnie, kości oraz treść żołądka.
Nieunikniony rozwój cywilizacji dostarcza do środowiska całą gamę zanieczyszczeń. Należą do nich też metale, które pochodzą zarówno ze źródeł antropogenicznych jak i z procesów naturalnych. Niektóre z nich występują naturalnie w organizmach żywych, pełniąc różne funkcje w procesach biochemicznych. Inną grupą metali są takie, które nie pełnią żadnych funkcji fizjologicznych i często nie istnieją szlaki metaboliczne, wydajnie wydalające je z organizmów. W zależności od charakteru chemicznego metalu, mogą akumulować się w różnych tkankach, wywołując różnego rodzaju szkodliwe efekty, upośledzając prawidłowe funkcjonowanie organizmów, a w skrajnych przypadkach prowadzą do ich śmierci. Przykładem takich metali jest rtęć, która w formie organicznej przez szczególne powinowactwo do lipidów jest kumuluje się w tkance mózgowej, a jej nieorganiczne formy ulegają deponowaniu w korze nerek. Poziom toksyczności, negatywne skutki ekspozycji, czas połowicznego wydalania są uzależnione od wielu czynników jak forma, w której rtęć trafia do organizmu, stopień i czas ekspozycji, czy ograny, w których zostaje zdeponowana. Do najbardziej toksycznych związków rtęci zalicza się jej formy organiczne, gdyż mają największe powinowactwo do struktur występujących w organizmie.
Metale do organizmów zwierząt trafiają głównie z pożywieniem, co powoduje narastające ich narażenie na negatywne skutki działania tych zanieczyszczeń, które ulegają bioakumulacji, osiągając najwyższe stężenia w organizmach drapieżników, ponieważ stanowią końcowe ogniwa łańcuchów troficznych. Określenie zawartości metali w tkankach drapieżników jest istotnym elementem wiedzy, gdyż może wskazywać poziom maksymalnego skażenia środowiska ich bytowania. Gatunki badanych drapieżników w pewnym stopniu różnią się niszami ekologicznymi, a szczególnie bazą pokarmową. Wg literatury u jenota jest stosunkowo wysoki udział pokarmu antropogenicznego, z kolei dietę borsuka charakteryzuje spory odsetek pokarmu roślinnego, a kuny najchętniej żywią się drobnymi zwierzętami i owocami. Może to powodować różnice w zawartości metali w ich tkankach, a w dalszej kolejności dawać informacje o źródłach zanieczyszczeń w ekosystemie. Teorie te jednak nie zostały potwierdzone, więc właśnie tych aspektów dotyczą nasze badania i obejmuję nie tylko rtęć, ale szereg innych metali.